Σε πιο μακρινή απόσταση, από το δραστήριο, λόγω της νυχτερινής του ζωής, νησί της Σκιάθου και το ιδιαίτερα ρομαντικό νησί της Σκοπέλου, απλώνεται η καταπράσινη νήσος της Αλοννήσου. Από σχόλια φίλων και γνωστών που είχαν επισκεφτεί πιο πριν από εμένα το νησί, περίμενα να πατήσω το πόδι μου σε ένα νησί που το χαρακτηρίζει έντονα η αίσθηση ζεν και χαλαρότητας.
Αν και βρέθηκα εκεί για λίγες ημέρες, ήταν αρκετές για να γνωρίσω καλά την ιστορία, τις παραλίες και τον τρόπο ζωής του νησιού. Γρήγορα αντιλήφθηκα πως βρισκόμουν πάνω σε έναν παράδεισο πρασίνου που δεν έχει εμπορευματοποιηθεί τουριστικά τόσο πολύ όσο οι υπόλοιπες Σποράδες. Ευτυχώς δηλαδή…
Με αφετηρία το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, κατευθηνθήκαμε με προορισμό το πιο ανατολικά κατοικημένο και το πιο απομακρυσμένο νησί του συμπλέγματος των Σποράδων. Κι αυτό το γράφω διότι στο σύνολο τους οι Βόρειες συγκεκριμένα Σποράδες αριθμούν 19 νησιά, από τα οποία τα 4 κατοικούνται (Σκιάθος, Σκόπελος, Αλόννησος και Σκύρος). Το καράβι θα περνούσε από τα δύο πρώτα για να καταλήξει στην Αλόννησο.
Άφιξη στο νησί
Η πρώτη επαφή με το νησί της Αλοννήσου, ή αλλιώς Ίκος, όπως ονομαζόταν στην αρχαιότητα, ήταν το μεσημέρι του Σαββάτου. Έπειτα από ένα ταξίδι με ισχυρά μποφόρ και κύματα, το καράβι έφτασε και έδεσε για λίγα λεπτά στο λιμάνι και σημερινό εμπορικό κέντρο του νησιού, το Πατητήρι. Ευτυχώς, είχαμε την τύχη να μας περιμένει ο ιδιοκτήτης των δωματίων που θα μέναμε για τις επόμενες μέρες για να μας μεταφέρει οδικώς λίγο πιο πάνω από το λιμάνι, στον γραφικό όρμο του Ρουσούμ Γιαλού. Εδώ λέγεται πως ερχόντουσαν να παραλάβουν τους δασμούς οι Οθωμανοί από το νησί, εξού και η ονομασία ρουσουμ = δασμός. Ένα μπάνιο στα πεντακάθαρα νερά του μας επανέφερε στα φυσιολογικά επίπεδα δροσιάς μέχρι να ετοιμαστούμε για να γνωρίσουμε την κεντρική περιοχή του λιμανιού.
Το Πατητήρι, ονομασία που δόθηκε γιατί οι κάτοικοί του έχουν μακρά παράδοση στην αμπελουργία, αποτελεί την νεώτερη πρωτεύουσα του νησιού. Μετά τον μεγάλο σεισμό του 1965 η πρωτεύουσα της Αλοννήσου μεταφέρθηκε στο Πατητήρι, ενώ η χώρα ή αλλιώς Παλιά Αλόννησος, εγκαταλείφθηκε και μαράζωσε. Μερικά χρόνια μετά, αρκετοί ξένοι επισκέπτες, ενθουσιάστηκαν από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των πέτρινων σπιτιών και αποφασίζουν να κατοικήσουν εκεί δίνοντας ξανά ζωή στην περιοχή.
Οι κατοικίες που ξεκινάνε από το λιμάνι και φτάνουν ψηλά στο λόφο, καταλήγουν σε μια άναρχη δόμηση σε ανηφορική κατανομή. Η ατμόσφαιρα κυμαίνεται σε σχετικά ήρεμους, αν όχι πολύβουους, ρυθμούς, καθώς διάφοροι επισκέπτες, τουρίστες εντός και εκτός ελληνικών συνόρων,που είχαν επιλέξει το νησί, κυκλοφορούσαν στα πεζοδρόμια και παράλληλα με τον κόλπο του λιμανιού.
Εν΄ολίγοις, το Πατητήρι αποτελεί ένα συμπαθητικό λιμάνι με μερικά καφέ, ταβερνάκια και μπαρ, όλα με θέα την θάλασσα. Κυριολεκτικά, εκεί που σκάει το κύμα. Κι αυτό είναι το μεγάλο του ατού. Επιλέξαμε λοιπόν να κλείσουμε την ημέρα μας με ένα ποτό, καθώς ο ήλιος είχε εξαφανιστεί και είχε δώσει τη θέση του στη νύχτα. Κάτω από έναν πεντακάθαρο ουρανό γεμάτο αστέρια.
Στις παραλίες του νησιού
Την επομένη ημέρα, ανακαλύψαμε ότι υπήρχε λεωφορείο που μεταφέρει κόσμο σε διαφορετική παραλία κάθε μέρα, παίρνοντας τους λουόμενους από το πρωί και επιστρέφει αργά το μεσημέρι. Με μια μέση τιμή των 5 ευρώ (σε σύγκριση με άλλα νησιά ήταν ικανοποιητικό) πήραμε την ομπρέλα και τις ψάθες μας και κατευθυνθήκαμε στην παραλία του Κοκκινόκαστρου. Μια παραλία που κυριολεκτικά βρίθει από χρώματα. Πετρώματα σε έντονο κόκκινο, , περιτριγυρισμένο από πευκόδασος, όλα μαζί δημιουργούν ένα μαγευτικό τοπίο στα μάτια του κάθε επισκέπτη. Εδώ λέγεται ότι ήταν το λεγόμενο ορμητήριο των πειρατών.
Ιστορίες αναφέρουν πως όποιος καταφέρει να κολυμπήσει μακριά από την ακτή και σε βάθος, μπορεί να ανακαλύψει τμήματα παλιών ναυαγίων, πιθανόν και κάποιο πειρατικό θησαυρό της αρχαιότητας. Πάντως, όσο βαθιά και να πήγα, δε βρήκα παρά μόνο βότσαλα και άμμο…
Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η Χρυσή Μηλιά, μια ακόμη από τις ομορφότερες παραλίες του νησιού, εκεί όπου κυρίως θα αντικρίσεις οικογένειες να λιάζονται και να κολυμπούν. Είναι επίσης η μοναδική παραλία με άμμο.
Με την επιστροφή και μετά την ξεκούραση στο δωμάτιο, είχε έρθει η ώρα να ανακαλύψουμε την Παλιά Αλόννησο. Αλλά πρώτα φροντίσαμε να κλείσουμε θέση για ένα από τα καραβάκια που θα μας πήγαινε κρουαζιέρα στο θαλάσσιο πάρκο της Αλοννήσου.
Το λεωφορείο που συνδέει το Πατητήρι με την Παλιά Αλόννησο ήταν βγαλμένο από άλλη δεκαετία αλλά άνετο, ενώ ο οδηγός, παρ’ όλη την κούραση στα μάτια του, ήταν ιδιαίτερα εξυπηρετικός με τους Έλληνες και ξένους επισκέπτες. Η διαδρομή δεν κράτησε ούτε 10 λεπτά, ενώ το τοπίο κατά την ανάβαση ήταν ξεχωριστό. Κατά την άφιξη, είχαμε την τύχη να πετύχουμε ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα του Αιγαίου. Worth the shot!
Η Χώρα της Αλοννήσου
Η Παλιά Αλόννησος ή Λιαδρόμια εκτείνεται πάνω στη βουνοπλαγιά στα νοτιοδυτικά του νησιού με πανέμορφα πέτρινα σπίτια, ενώ εποπτεύει όλα τα σημεία του ορίζοντα. Από τη στάση που μας άφησε το λεωφορείο εκτείνεται ένας κεντρικός λιθόστρωτος πεζόδρομος, πλαισιωμένος αριστερά και δεξιά με μαγαζιά ποικίλων ειδών, για φαγητό, καφέ, αλλά και τουριστικές και μη αγορές. Δοκιμάσαμε εκτός από την «κεντρική αρτηρία» της Χώρας και διάφορα άλλα σοκάκια και καλντερίμια με λιγότερο κόσμο και φωτισμό. Η ροή του κόσμου έφτανε μέχρι και την τελική άκρη, σε ένα cafe bar με υπέροχη θέα στον κόλπο, το Χαγιάτι. Εκεί αξίζει σίγουρα μια στάση για καφέ και γλυκό, ιδιαίτερα την ώρα που βουτάει ο ήλιος στη θάλασσα!
Εμείς αποφασίσαμε να κάτσουμε σε πιο κεντρικό σημείο της Παλιάς Αλοννήσου, εκεί όπου υπήρχε περισσότερη ζωντάνια και κίνηση. Έτσι απολαύσαμε ένα ουζάκι και μεζέ, στο καφενείο Θοδώρα, όπου επίσης ήπιαμε και υπέροχα κοκτέιλ, κάτι που μου έκανε εντύπωση. Έχετε δει πολλά παραδοσιακά καφέ να κάνουνε κοκτέιλ και μάλιστα καλά; Για μένα πάντως ήταν πρωτοφανής εμπειρία!
Ευτυχώς το τελευταίο δρομολόγιο ήταν αρκετά αργά αν και φύγαμε σαν τη Σταχτοπούτα μόλις αντιληφθήκαμε ότι πλησιάζανε μεσάνυχτα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα βρεθήκαμε στο δωμάτιο για ξεκούραση, μιας και θα μας περίμενε μια γεμάτη ημέρα από το επόμενο πρωινό.
Κρουαζιέρα θα σε πάω
Μέσα σε λίγα λεπτά μετά το πρωινό ξύπνημα, έπρεπε να βρισκόμαστε στο λιμάνι, όπου θα μας περίμενε ο καπετάν Πάκης (ποτέ δεν έμαθα από που πηγάζει αυτό το προσωνύμιο) και το πλήρωμά του. Στο σκάφος, εκτός από Έλληνες, είχαμε πληθώρα τουριστών από τις χώρες της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας και του Βελγίου, οπότε όλη η ξενάγηση πραγματοποιήθηκε στην αγγλική γλώσσα.
Δεδομένου ότι το ταξίδι θα ήταν σύντομο, η επιλογή να γυρίσουμε με σκάφος όσο γινόταν περισσότερα μέρη ήταν ότι καλύτερο. Ακόμη, βαθιά μέσα μας ελπίζαμε να πετύχουμε κάποια τολμηρή μεσογειακή φώκια μονάχους μονάχους, μιας και θα βρισκόμασταν εντός του θαλάσσιου βιοτόπου της. Τελικά, τζίφος…
Μέσα σε ένα οκτάωρο, περάσαμε από την πιο φημισμένη παραλία του νησιού, τον Άγιο Δημήτριο (κατάλευκη άμμος με βότσαλα που δίναν την αίσθηση του μιας ασημίζουσας απόχρωσης με το βαθύ μπλε να περιβάλλει την μύτη της παραλίας) στο απομακρυσμένο νησί της Κυρά Παναγιάς με τα καταγάλανα, βγαλμένα από καρτ ποστάλ τροπικών παραλιών) και στο νησί της Περιστέρας. Άλλωστε δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τα προσεγγίσεις παρά μόνο εκ θαλάσσης.
Τα must του φαγητού
Δε μπορούσα φυσικά να φύγω χωρίς να δοκιμάσουμε την παραδοσιακή κουζίνα του νησιού. Έχοντας ενθουσιαστεί με τη Χώρα, μετά την επιστροφή και σύντομη χαλάρωση, βρισκόμασταν πάλι πάνω στην Παλιά Αλόννησο. Ο κατάλογός έλεγε «να δοκιμάσεις παραδοσιακή τυρόπιτα, χαμάλιά, φουσκάκια, τόνο Αλοννήσου και θαλασσινά σε μακαρονάδα».
Σε μια από τις ταβέρνες της Χώρας δοκιμάσαμε σαλάτα Αλοννήσου με τόνο, σπαγγέτι με θαλασσινά, καθώς και σπαγγέτι με τόνο Αλοννήσου, μελιτζάνες με γέμιση (καραβάκια μελιτζάνας τα είχανε βαφτίσει!), ενώ το επόμενο πρωί βρήκαμε από τοπικό φούρνο και τον Γυναικείο Συνεταιρισμό του Πατητηρίου, φουσκόπιτα (η αλμυρή έκδοση για τα φουσκάκια που θυμίζουν τους λουκουμάδες με ντομάτα και φέτα) και χαμαλιά (το γλυκό που δίνεται από τη νύφη στον γαμπρό στη διάρκεια της τελετής, ένα είδος αμυγδαλωτού καμωμένο μέσα σε φύλλο με άχνη από πάνω, εμπλουτισμένο με αρώματα από , λεμόνι ή γαρύφαλλο). Όσο για την παραδοσιακή τυρόπιτα Οι τιμές πάντως μπορούν να θεωρηθούν ολίγον τι τσιμπημένες αλλά σίγουρα πολύ φθηνότερα από άλλα πιο διαφημισμένα νησιά.
Από την Αλόννησο έφυγα με πολλή ζέστη, μια βαλίτσα ανά χείρας και πολλές υπέροχες εμπειρίες. Πια μπορούσα να έχω τη δικιά μου γνώμη για το νησί, για το οποίο είχε σχηματιστεί στο μυαλό μου μια εικόνα έρημου τοπίου. Και πλέον μπορώ να συστήσω το νησί ως ένα τόπο που μπορείς να χαλαρώσεις και να ηρεμήσεις όσο το επιθυμείς, καθώς διατηρεί ακόμη την ανεπιτήδευτη γοητεία της, αφήνοντας τη φύση να πλέξει το εγκώμιό της.
Υ.Γ.: Εάν πήγαινα ξανά, θα προτιμούσα τον Ιούλιο για το έθιμο του Αλωνίσματος στη Χώρα, την επίσκεψη στο Μουσείο Αλοννήσου ή αλλιώς το μοναδικό Πειρατικό μουσείο στην Ελλάδα και περίπατο στα μονοπάτια του νησιού. Έτσι μόνο ανακαλύπτεις την αγνή, αλλά άγρια μεσογειακή του ομορφιά.
grecontrek.com