Στο βιβλίο της λαμπρής ιστορίας ενός πλοίου της ακτοπλοΐας, γράφονται οι τελευταίες γραμμές στην τελευταία σελίδα, καθώς μόλις υπάρξει βελτίωση των καιρικών συνθηκών θα φύγει ρυμουλκούμενο μέσα στις επόμενες ημέρες για τα μικρασιατικά παράλια, όπου βρίσκονται τα τουρκικά διαλυτήρια Aliaga.
Είναι το «Αλκυών», το πάλαι ποτέ ιστορικό «Σκόπελος» ( IMO 6510253 ) της Nomicos Lines που αγαπήθηκε όσο λίγα πλοία στα νησιά των Β. Σποράδων, καθώς τα εξυπηρετούσε από Βόλο και Άγιο Κωνσταντίνο, κυρίως τη «χρυσή εποχή» για την ακτοπλοΐα μας που δεν είναι άλλη από τη δεκαετία του ’80 αλλά και σχεδόν τη μισή δεκαετία του ’90.
Είναι το νορβηγικό σκαρί του 1965 που αγαπήσαμε όσο λίγα, για την ιδιαίτερα συμπαθητική σιλουέτα του και τις απαράμιλλης ομορφιάς γραμμές του, που το μάτι έπεφτε κατευθείαν επάνω στην ψευτοτσιμινιέρα, κάτι συνηθισμένο να υπάρχει σε βορειοευρωπαϊκά σκαριά εκείνης της εποχής και στο ιστορικό σινιάλο με το «Ν» της οικογένειας του Λουκά Νομικού. Είναι το ποσταλάκι που συναντούσαμε τα καλοκαίρια των παιδικών ή νεανικών μας χρόνων, στον Άγιο Κωνσταντίνο και στο Βόλο και μας ταξίδευε με το μοναδικό του τρόπο στα νησιά των Β. Σποράδων. Όλα αυτά και ακόμη πολλά περισσότερα ήταν το Σκόπελος.
Και τώρα σιωπή. Σιωπή για ακόμη ένα ιστορικό καράβι που φεύγει χωρίς να υπάρχει μια προσπάθεια εδώ και χρόνια να γίνει ένα πλωτό μουσείο. Που αφήσαμε να πεθάνει ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε σώσει. Όπως και πολλά άλλα ιστορικά σκαριά που αγαπήθηκαν και πρόσφεραν όσο λίγα, αλλά φύγανε για διάλυση σαν να μη συνέβη τίποτα.
Η πολιτεία όπως πάντα κουφή και βουβή. Για να γίνει κάποια στιγμή ένα πλωτό μουσείο ακτοπλοΐας σε μία κατεξοχήν ακτοπλοϊκή χώρα, που ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των συνολικών συγκοινωνιών λόγω των πολυάριθμων νησιών, είναι τα επιβατικά πλοία, δεν γίνεται καμία απολύτως προσπάθεια ούτε φαίνεται διάθεση και ενδιαφέρον από οποιονδήποτε για κάτι τέτοιο, έστω και με ιδιωτικά κεφάλαια.
Ας αποχαιρετήσουμε λοιπόν και το αγαπημένο «Σκοπελάκι», όπως αποχαιρετήσαμε πολλά αγαπημένα πλοία εδώ και χρόνια και ας το θυμόμαστε και αυτό με αγάπη, αφού υπήρξε κομμάτι από τη ζωή μας.
Για το arxipelagos Σίμος Μιχάλογλου