Δημοσιεύθηκε
Εκατοντάδες αγνοούμενοι από το ναυάγιο της Πύλου – που πλέον θεωρείται δεδομένο ότι είναι νεκροί ακόμα κι αν δεν αναφέρεται επίσημα – έχουν εκατοντάδες προσωπικές ιστορίες, έχουν οικογένειες και φίλους, η ζωή των οποίων αλλάζει επίσης δραματικά μετά τη βύθιση του σκάφους.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες αντιμετωπίζονται συχνά ως αριθμοί, μερικές φορές ούτε ως τέτοιοι, που χάνονται σε επικίνδυνες διαδρομές και σπάνια μαθαίνουμε κάτι για αυτούς πέρα από το γεγονός ότι έρχονταν από μακριά και ήθελαν να φτάσουν στην Ευρώπη κάνοντας ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι. Τις ιστορίες πίσω από τα νούμερα ψάχνουν διεθνή ΜΜΕ που έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους σε ένα από τα πλέον πολύνεκρα ναυάγια της Μεσογείου και στις συνθήκες υπό τις οποίες προκλήθηκε, υπογραμμίζοντας παράλληλα τα ερωτήματα για τον τρόπο που έδρασαν οι ελληνικές αρχές.
Η ιστορία του Thaer al – Rahal
Μία τέτοια ιστορία είναι αυτή του 39χρονου Σύρου Thaer al-Rahal, πατέρα τεσσάρων παιδιών, που αποφάσισε να πάρει για δεύτερη φορά τον δρόμο της προσφυγιάς καθώς τα τελευταία χρόνια διέμενε σε προσφυγικό καταυλισμό στην Ιορδανία, όπως εκατομμύρια Σύροι μετά το ξέσπασμα του πολέμου που μαστίζει τη χώρα. 
«Στον Thaer δεν άρεσε η ιδέα να ταξιδέψει στην Ευρώπη και πάντα ονειρευόταν να επιστρέψει στην πόλη του. Όμως η αναζήτηση θεραπείας για τον γιο του που πάσχει από καρκίνο τον ώθησε να στραφεί στην ύπουλη θάλασσα», δήλωσε στο Al Jazeera ο ξάδελφός του, Abdul Rahman al-Rahal.
Ο Thaer εργαζόταν σε μια αγορά λαχανικών στα όρια του καταυλισμού. Η ασθένεια όμως του γιου του του Καλεντ ανέτρεψε τη ζωή της οικογένειας. Ο πατέρας περνούσε πολύ περισσότερο χρόνο στη δουλειά και η μητέρα βρισκόταν με το παιδί στο νοσοκομείο. Τα άλλα τρία παιδιά τους έμεναν χωρίς φροντίδα.
Πήρε την απόφαση να ταξιδέψει όταν έμαθε ότι το παιδί θα χρειαζόταν μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού, μία εξαιρετικά ακριβή θεραπεία που η οικογένεια δεν μπορούσε να σηκώσει οικονομικά. Ο Taher δανείστηκε χρήματα από συγγενείς προκειμένου να συγκεντρώσει το μεγάλο χρηματικό ποσό, με την υπόσχεση να το επιστρέψει όταν θα έφτανε επιτέλους στην Ευρώπη και έπιανε δουλειά.
Ο Taher επιβιβάστηκε στο μοιραίο αλιευτικό και η οικογένειά του δεν ξέρει πού είναι. Τα παιδιά του – ηλικίας 13, 9 και 8 ετών – δεν έχασαν μόνο τον πατέρα τους αλλά και την ελπίδα να γιατρευτεί ο αδερφός τους.
Ο Ahmad Yousef al-Nayef Μεροκαματιάρης πατέρας επτά παιδιών
Στο πένθος έχει βυθιστεί και η οικογένεια του Ahmad Yousef al-Nayef, 50 ετών, ο οποίος διέμενε στο Tadif στην ανατολική επαρχία της Συρίας, στην περιοχή του Χαλεπιού. Πατέρας επτά παιδιών – τεσσάρων αγοριών και τριών κοριτσιών – εργαζόταν στο μεροκάματο.
«Ήθελε μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά του, αλλά οι συνθήκες διαβίωσής μας επιδεινώθηκαν τα τελευταία 10 χρόνια. Αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας και να μετακομίσουμε σε διάφορα μέρη, μέχρι που εγκατασταθήκαμε σε μια περιοχή που θεωρείται η πρώτη γραμμή επαφής μεταξύ του συριακού κυβερνητικού καθεστώτος και της αντιπολίτευσης στην Ταντίφ», δήλωσε στο Al Jazeera η σύζυγός του, Ayoush al-Hassan.
Με τα παιδιά του στοιβαγμένα σε ένα διαμέρισμα ενός δωματίου με τρύπια στέγη, ο al-Nayef αποφάσισε να ταξιδέψει στη Λιβύη πριν από τρεις μήνες. Ήθελε να φτάσει στην Ευρώπη και να βρει μια δουλειά «που θα εξασφάλιζε στην οικογένεια ένα καλό εισόδημα και μια καλή ζωή», είπε η σύζυγός του.
«Ήταν πολύ στοργικός. Μόλις τελείωνε τη δουλειά του, του άρεσε να επιστρέφει αμέσως στο σπίτι για να είναι με την οικογένεια».
Ο Abdel Nasser al-Zaouqi έφυγε για να γλιτώσει
Ο Abdel Nasser al-Zaouqi, 43 ετών, από την πόλη Inkhil της Daraa, θεωρείται επίσης ότι έπεσε θύμα του ναυαγίου της 14ης Ιουνίου. 
«Ο αδελφός μου έφυγε από τη Συρία στα τέλη Μαΐου με προορισμό τον Λίβανο, από εκεί στην Αίγυπτο και στη συνέχεια στη Λιβύη. Στις 8 Ιουνίου, στις οκτώ και 17 λεπτά μετά τις οκτώ το βράδυ, ήταν η τελευταία φορά που είχα επαφή με τον αδελφό μου», δήλωσε ο Khaled al-Zaouqi στο Al Jazeera.
Ο Khaled ζει στη Γερμανία και ταξίδεψε στην Καλαμάτα, περιμένοντας να μάθει νέα από τον αδελφό του.
Πιστεύει ότι ο Abdel Nasser έκανε το επικίνδυνο ταξίδι επειδή ως Σύρος αντικαθεστωτικός φοβόταν για τη ζωή του.
