Δημοσιεύθηκε
Μια τεράστια μάζα από τρίχες, που ζύγιζε 700 γραμμάρια, αφαιρέθηκε από το στομάχι 14χρονης, με επέμβαση που πραγματοποιήθηκε σε ιδιωτικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης τον τελευταίο μήνα.
Το κορίτσι είχε άτυπο κοιλιακό άλγος και κατά την εξέτασή της από χειρουργό παίδων, η γιατρός υποψιάστηκε από μια συγκεκριμένη κίνηση που έκανε με τα μαλλιά και ζήτησε να γίνει απεικονιστικός έλεγχος, από τον οποίο φάνηκε η ύπαρξη μιας τεράστιας μάζας στο στομάχι.
Η παιδοχειρουργός Κατερίνα Ραμματά, η οποία αντιλήφθηκε ότι η 14χρονη έπασχε την σπάνια διαταραχή σύμφωνα με την οποία ο ασθενής προχωρά σε κατάποση τριχών, μιλώντας στην ΕΡΤ για το σύνδρομο είπε πως στην ιατρική κοινότητα δεν κυκλοφορεί τόσο με την ονομασία «Ραπουνζέλ» όσο ως «τριχοπίλημα».
«Αυτό είναι η κοσμική, η πιο γνωστή ορολογία. Οι ιδιαιτερότητες αυτού του περιστατικού ήταν ότι επρόκειτο για ένα παιδί το οποίο ήρθε από την οικογένειά του, από το σπίτι και όχι από κάποιο ίδρυμα που συνήθως συνηθίζεται και επίσης η έκταση, δηλαδή το μέγεθος της μάζας και το ιστορικό του παιδιού, το οποίο ήταν πάρα πολύ άτυπο και ασαφές. Δηλαδή, δεν υποψιαζόταν κάποιος ή κάτι από το ιστορικό του ότι θα ήταν κάτι τέτοιο», καθώς το κοριτσάκι φαίνεται πως το έκανε επί 12 χρόνια.
Σύμφωνα με τους γιατρούς, το εν λόγω τριχοπίλημα είναι ένα από τα μεγαλύτερα που έχουν εντοπιστεί και αφαιρεθεί παγκοσμίως.
Πρόσθεσε πως: «Μετά τη διάγνωση του προβλήματος και μετά την αντιμετώπιση, αναδρομικά, πηγαίνοντας προς τα πίσω και παίρνοντας το ιστορικό, θυμήθηκαν οι γονείς κάποιες εικόνες που είχαν από το παιδί σε ηλικία ήδη 2 ετών να τρώει κλωστές από τις κουρτίνες, βαμβάκι από τις μπατονέτες και τα μαλλιά του».
Όσο για το πώς κατάλαβε πως η 14χρονη μπορεί να πάσχει από το σύνδρομο «Ραπουνζέλ» η κυρία Ραμματά εξήγησε πως: «Μέσα από μια εικόνα που είχα από το παιδί όταν το είχα απέναντί μου, μια κίνηση που έκανε με τα μαλλιά της, μου δημιουργήθηκε υποψία και έτσι φτάσαμε στη διάγνωση με απεικόνιση και απευθείας μετά οδηγηθήκαμε στο χειρουργείο. Τραβούσε από τα πλάγια τα μαλλιά και τα έβαζε στο στόμα. Σε στιγμές αμηχανίας, φόβου και ανησυχίας».
Το παιδί είναι καλά, έχει αναρρώσει και είναι στο σπίτι και έχει ψυχολογική υποστήριξη.
