Ένα μικρό νησί και ένα λεωφορείο. Παλιό μα χαριτωμένο, που ένας πλούσιος ταξιδιώτης δώρισε στον δήμο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτό το λεωφορείο χρειάζεται και έναν οδηγό. Και εδώ αρχίζουν τα κωμικά…
Κατ’ αρχάς, ενικός αριθμός: το λεωφορείο. Ένα, για ένα νησί περίπου τριών χιλιάδων μονίμων κατοίκων και πολλαπλάσιων τουριστών. Παλιό αλλά χαριτωμένο, τριακονταετίας, και μη φανταστείτε ότι επιβάρυνε ποτέ του τον κρατικό προϋπολογισμό, ήταν δωρεά προς τον Δήμο Αλοννήσου από έναν μεγιστάνα που συμπάθησε το νησί.
Και μόνο το γεγονός ότι το ελληνικό Δημόσιο δέχεται δωρεές από μεγιστάνες είναι δείγμα έσχατης αναξιοπρέπειας. Αλλο οι δωρεές από τους ευεργέτες του, όταν το έθνος ήταν ακόμη νεότευκτο και πάλευε να σταθεί στα πόδια του, και άλλο τώρα, που το έθνος θεωρείται ανεπτυγμένο και μέλος της ΕΕ και άλλα τέτοια μεγαλεία. Τώρα είναι απλώς ντροπή.
«Αχ, τι χαριτωμένο νησάκι, και δεν έχει συγκοινωνίες, το καημένο! Να, πάρτε ένα μπαξίσι να αγοράσετε ένα λεωφορείο, βρε πτωχοί ιθαγενείς». Ας το αντιπαρέλθουμε, όμως. Ο καθένας από εμάς που διαβάζει αυτές τις γραμμές (που γράφονται στις 2 Ιουλίου, έχει και αυτό τη σημασία του) γνωρίζει πως το 50%-70% των εισοδημάτων του πάει στο, γενικώς και αορίστως, κράτος. Ως αντάλλαγμα, το κράτος υποχρεούται να του παρέχει παιδεία, υγεία, ασφάλεια και υποδομές. Μεταξύ των οποίων και η συγκοινωνία.
Η Αλόννησος, λοιπόν, δεν έχει ΚΤΕΛ (για λόγους που δεν είναι του παρόντος), έχει όμως ο οικείος δήμος μια αστική γραμμή συγκοινωνίας (το πανάρχαιο λεωφορείο-μπαξίσι που λέγαμε) την οποία υποχρεούται να θέσει στη διάθεση πολιτών και τουριστών. Το εν λόγω λεωφορείο, όμως, έχει ένα σοβαρό ελάττωμα: χρειάζεται οδηγό για να κινηθεί, κι εδώ αρχίζουν τα κωμικά. Ο οδηγός πρέπει να προσληφθεί από τον δήμο, ο οποίος όμως δεν μπορεί να τον προσλάβει διότι πρέπει να το κάνει μέσω ΑΣΕΠ – αλλιώς απαγορεύεται. Το ΑΣΕΠ, παρ’ όλο που του ζητήθηκε νομίμως και εμπρόθεσμα να κάνει αυτό που πρέπει, δεν το έχει κάνει, και έχουμε ήδη Ιούλιο. Η δικαιολογία; Υποστελέχωση. Εχει δηλαδή το ΑΣΕΠ ελάχιστο προσωπικό που καλείται να διευθετήσει εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανάλογες υποθέσεις από όλη τη χώρα, και πολύ φυσιολογικά δεν προλαβαίνει. Και εδώ έρχεται η εύλογη απορία όλων: αυτό το 50%-70% του εισοδήματός μας πού στο διάολο πηγαίνει αν όχι στην εύρυθμη λειτουργία ουσιωδών κρατικών δομών όπως το ΑΣΕΠ; Η απάντηση, και γνωρίζω πολύ καλά ότι εδώ φλερτάρουμε με τον λαϊκισμό, είναι ότι πηγαίνει στον Καρανίκα και στη Νοτοπούλου (αναφέρω τα τρέχοντα εξοργιστικά παραδείγματα, σημειώνοντας με ΜΕΓΑΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ότι αντίστοιχα τέτοια υπήρχαν πάντα, σε ΟΛΕΣ τις προηγούμενες κυβερνήσεις) και στις αλόγιστες σπατάλες του απερίγραπτου καμμένου (σκοπίμως χωρίς κεφαλαίο «Κ» – το πρόσφατο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Το Βήμα» είναι εξόχως αποκαλυπτικό). Αλλά, εδώ που τα λέμε, ποιος το χέζει το λεωφορείο της κακομοίρας Αλοννήσου; Ας μετακινηθούν με ταξί. Ας φάνε παντεσπάνι. Αυτά που μένουν, δηλαδή τα ταξίδια στο Καζακστάν με το Gulfstream και οι συμβουλές στρατηγικού σχεδιασμού, τα έχουμε εξασφαλίσει. Κι αυτός ο μεγιστάνας, τι τσίπης! Δίνεις που δίνεις το μπαξίσι, βάλε κι έναν μισθό οδηγού! Μισές δουλειές… Μήπως θα σου λείψουν;
Protagon.gr