Το καράβι μου ήταν από εκείνα που «χορεύουν». Δικό του, φυσικό χορό ακολουθούσε, πεισματάρικο, αλλά παρόλα αυτά με κίνηση αέρινη και αέναη. Θύμωνε στον άνεμο, αντιστεκόταν στην οργή της Τρίαινας του Ποσειδώνα, πάλευε με τις υδάτινες γλώσσες των κυμάτων. Όμως «όταν κινούμαστε, είμαστε μέρος του σύμπαντος», -όπως έλεγε ένας μεγάλος χορευτής- και αυτό νομίζω είναι Κάτι.
Το καράβι μου ήταν από εκείνα που «χορεύουν»…
Κάπως έτσι ζωγραφίζεται αδρά το καραβάκι που με ακούμπησε στην γαλαζοπράσινη αγκαλιά του δεύτερου στη σειρά νησιού των Β. Σποράδων, τη Σκόπελο. Ένα νησί «πράσινο στο μπλε», όπως εύστοχα συνηθίζει να λέει το χαμόγελο που με περιμένει στο λιμάνι.
Μια θεϊκή παλέτα έχει σχεδιάσει τα σπιτάκια αμφιθεατρικά στο χώρο σα να θέλει να ζωντανέψει μπροστά σου Αριστοφάνη του αρχαίου κόσμου. Γαλάζια και λευκά πινέλα αφήνουν τα αποτυπώματά τους στους τοίχους, τα χαριτωμένα μπαλκονάκια και τα παράθυρα των νησιώτικων οίκων υπογράφοντας το ελληνικό τοπίο. Εμφανείς είναι και οι επιρροές της ενετικής κυριαρχίας στην αρχιτεκτονική του τόπου καθώς και το πηλιορείτικο και μακεδονικό στοιχείο που παντρεύεται αρμονικά με το νεοκλασικό. Αμέτρητα εκκλησάκια, εμβλήματα της πίστης, επιβιώνουν εδώ και δεκαετίες σε κάθε γωνιά του τόπου. Κάτοικοι των αιώνων έπλασαν το νησί, την ιστορία του και σμίλεψαν τη λαϊκή ψυχή της Σκοπέλου σαν πανδαισία χρωμάτων.
Αν θέλεις να μυηθείς στη σκοπελίτικη μικροκοινωνία πρέπει να μάθεις να παρατηρείς και να ακούς όσα σου αποκαλύπτει ο τόπος. Μην ακολουθήσεις, όμως, το παράδειγμά μου. Δεν ξέρεις πόσες φορές έχασα το δρόμο για το σπίτι περπατώντας αφηρημένη και αφημένη στην ομορφιά…
Αρχικά, ακολούθησε τα πλακόστρωτα ανηφορικά σοκάκια με τα τοπικά μαγαζάκια που είναι διάσπαρτα εδώ και εκεί. Έπειτα στρέψε το βλέμμα σου στους ανθρώπους. Φιλόξενοι, ζεστοί. Αφοσιωμένοι στην οικογένεια και το νησί τους, μαχητές της οικονομική κρίσης, εξωστρεφείς και αισιόδοξοι.
Κάθε παράθυρο και μια «καλημέρα» ντυμένη στον ήλιο.
Όπως μου αρέσει να λέω… του κόσμου τα παράθυρα ραγίζουν τις σκιές…
Χαρτογραφώντας το νησί παίρνει μορφή δειλά-δειλά και η δική μου εσωτερική πυξίδα, αλλά θα σας πω μετά γι αυτό. Ο χάρτης με οδηγεί πια στον επίγειο παράδεισο των γαλαζοπράσινων ακτών με τα κρυστάλλινα νερά, τις χρυσαφένιες αμμουδιές και τις κρυμμένες παραλίες με τα περήφανα πεύκα. Δε θα παραθέσω ονόματα, δε θέλω να αδικήσω καμία. Έχω όμως αγαπημένη…
Θέλω ακόμη μια βόλτα. Στέκομαι απέναντι από το εκκλησάκι του Αη-Γιάννη έτοιμη να ανέβω και τα 106 σκαλοπάτια λαξευμένα στο βράχο. Όσο βρίσκομαι εκεί φαντάζομαι πως μάλλον έτσι πρέπει να ακούγεται η σιωπή και ας πίστευα μέχρι και χθες πως δεν έχει ήχο. Είχα υποτιμήσει τον πιο ταλαντούχο συνθέτη επί γης, την άγρια ομορφιά της φύσης που φαίνεται πως έχει φιλήσει αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Τώρα καταλαβαίνω, γιατί πολλοί ενώνουν τις ζωές τους εκεί πάνω.
Θερινό απόγευμα του Αυγούστου με άρωμα κανέλας και καφέ, κοραλλένια γιορτή, χρυσή φωτιά στο λιμάνι. Το διάσημο αιωνόβιο πλατάνι της Χώρας ανοίγει μπροστά μου μια χαραμάδα στην Παλιά Ελλάδα. Νομίζω πως κάπου θα δω να περνά μια λατέρνα στολισμένη γαρύφαλλα, μια «Τσιγγάνα», η Αλίκη και η Τζένη, ο Φαίδων Γεωργίτσης και ο Παπαμιχαήλ – κρύβε λόγια -. Όλη η κοινωνία της Σκοπέλου μοιάζει με πέρασμα σε άλλες εποχές, αγνές, ρομαντικές με πηγαία και καθαρά συναισθήματα. Και οι άνθρωποι θυμίζουν χαρακτήρες ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου που αναβιώνουν μπροστά στα μάτια σου. Οι πευκοβελόνες υφαίνουν την αλήθεια του τόπου και γεμίζουν τα βάζα με μέλι και ιστορίες πειρατών που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν το νησί σαν ορμητήριο στο παρελθόν… και βασιλέων της Μινωικής Κρήτης που όριζαν τον τόπο… και ενός παραδοσιακού χωριού που το όνομά του μιλάει πολύ (Γλώσσα) …
Καθώς το δειλινό δίνει τη θέση του στο αυγουστιάτικο φεγγάρι τα βήματά μου με οδηγούν στην περιοχή του Κάστρου ανεβαίνοντας αμέτρητα σκαλιά υπό την προστατευτική επίβλεψη της «Παναγίτσας του Πύργου». Ακολουθώ τα χνάρια της μελωδίας «ξύπνα μικρό μου κι άκουσε κάποιο μινόρε της αυγής…». Εκεί, χτυπάει η καρδιά της αυθεντικής ρεμπέτικης πενιάς και φαντασίας. Εκεί, νομίζεις πως αγγίζεις με τα δάχτυλά σου παλιά γραμμόφωνα και δίσκους βινυλίου και ας μη τα γνώρισες ποτέ. Εκεί, το αεράκι αναδεύει στοργικά την ευωδία του βασιλικού με το ούζο-λεμονάδα.
Εκεί, «ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις» ξεκλειδώνουν το ταξίδι και μαζί κομμάτια του εαυτού σου.
Εκεί, ανατέλλει η φράση «Θ(έρως) σημαίνει Σκόπελος» .
enfos