Η συγκλονιστική εξομολόγηση μιας δασκάλας για εκείνα τα παιδιά εκείνα που δεν ανυπομονούν για τα Χριστούγεννα…
Πολλά είναι τα παιδιά εκείνα τα οποία δεν ανυπομονούν και τόσο να ‘ρθουν τα Χριστούγεννα και να κλείσουν τα σχολεία. Είμαι δασκάλα σε δημοτικό σχολείο επαρχιακής πόλης, ας πούμε με λένε Σοφία.
Καθώς εμείς οι εκπαιδευτικοί ετοιμαζόμαστε να κλείσουμε τις πόρτες του σχολείου και να αφεθούμε στη ζεστασιά και τη θαλπωρή της οικογένειας, των χριστουγεννιάτικων γλυκισμάτων, των εθίμων και της χαράς, κάποια παιδιά δεν έχουν τίποτα να περιμένουν… Είναι τέτοια η κατάσταση που αντιμετωπίζουν σπίτι τους που βλέπουν το σχολείο πολύ πιο διαφορετικά σε σχέση με άλλα παιδιά: προτιμούν να είναι εδώ μαζί μας, γιατί εδώ νιώθουν ασφάλεια. Παίζουν με τα άλλα παιδιά, μαθαίνουν στην τάξη, μοιράζονται τις σκέψεις τους, εδώ που κανένας δεν θα τα μαλώσει για όσα αισθάνονται.
Δυστυχώς τα Χριστούγεννα για κάποια παιδιά δεν σημαίνουν δώρα, Άγιος Βασίλης, ψώνια, μαγαζιά, γέλια και διασκέδαση. Πολλά από εκείνα δεν πιστεύουν καν στον Άγιο Βασίλη. Εδώ βρίσκουν ζεστασιά διότι παρά τις ελλείψεις, αρκετές ώρες την ημέρα τα καλοριφέρ είναι αναμμένα. Ξέρετε πόσοι γονείς δεν μπορούν να πληρώσουν τα κοινόχρηστα και τα παιδιά σπίτι τους, ξεπαγιάζουν; Ξέρεις πως είναι να πρέπει να ντυθείς το πρωί και να γδυθείς το βράδυ ή να κάνεις μπάνιο μέσα στο κρύο; Πολλά παιδιά δεν έχουν καν μπουφάν. Για εκείνα, το σχολείο είναι το μέρος που θα φάνε και θα ζεσταθούν.
Όσο και αν αγαπώ αυτά τα παιδιά, όσο και αν λυπάμαι γι’ αυτά που ζουν, όσο και αν ήθελα να τα πάρω όλα σπίτι μου δυστυχώς δεν μπορώ. Μακάρι να είχα την οικονομική δυνατότητα και τη δύναμη να τα βοηθήσω, αλλά στην παρούσα φάση δυστυχώς το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να στεναχωριέμαι.
Κοιτάζω τα δικά μου παιδιά που έχουν τα πάντα. Δεν τους λείπει τίποτα και τα θεωρούν όλα δεδομένα και από την άλλη κοιτάζω τα παιδιά αυτά που τα ματάκια τους λάμπουν όταν σε συνεννόηση πάντα με την κυρία του κυλικείου, καταφέρουν να φάνε κάτι. Χωρίς να πω τίποτα στο διευθυντή και σε κανέναν άλλον, δίνω ένα ποσό κάθε μήνα στο κυλικείο και έχω ζητήσει από τη γυναίκα να δίνει έστω μία τυρόπιτα σε κάποια συγκεκριμένα παιδιά που ξέρω ότι το ταπεράκι, που φέρνουν κάθε μέρα στο σχολείο είναι άδειο.
Είναι φοβερό να ακούς 6χρονα και 7χρονα παιδιά να σου λένε ότι ο Άγιος Βασίλης δεν είναι πραγματικός. Έλατο δεν έχει μπει ποτέ στο σπίτι τους ούτε έχουν δει ποτέ δώρο. Ακόμα και αν έχουν την τύχη να έχουν δεντράκι σπίτι τους, ο Άγιος Βασίλης δεν τους έχει φέρει ποτέ τίποτα, γι’ αυτό και νομίζουν ότι είναι κακά παιδιά.
Φέτος αποφασίσαμε στη σχολική γιορτή να ζητήσουμε από όλους να προσφέρουν ο, τι έχουν είτε χρήματα είτε τρόφιμα για τις οικογένειες που έχουν ανάγκη. Οι μαθητές μου όχι μόνο συμφώνησαν, αλλά έφτιαξαν κιόλας μία πανέμορφη πρόσκληση, την οποία θα φωτοτυπήσουμε και θα στείλουμε στους γονείς όλων των τάξεων.
Φέτος θα φροντίσουμε να γιορτάσουν όλες οι οικογένειες και όχι μόνο οι μισές.
Η φτώχεια είναι ένα τραύμα που προκαλεί πόνο σε πολλούς ανθρώπους και παιδιά. Όλοι μαζί μπορούμε να σπάσουμε αυτό τον κύκλο. Λίγη προσπάθεια θέλει και λίγη καλή θέληση. Φέτος τα Χριστούγεννα θα κοιμηθώ ανακουφισμένη, επειδή κατάφερα έστω και αυτό το λίγο. Μπορείτε και εσείς, είτε είστε εκπαιδευτικοί είτε όχι…
Σοφία Χρ. Δασκάλα πηγή : singleparent