ίναι, με διαφορά, το πιο πράσινο νησί του Αιγαίου. Για την ακρίβεια, το 80% ολόκληρης της έκτασής του καλύπτεται από δέντρα, προσφέροντας οφθαλμικούς οργασμούς στον επισκέπτη. Παράλληλα, διαθέτει ορισμένα από τα πιο εντυπωσιακά καλντερίμια που μπορεί να δει κανείς σ’ ολόκληρη την Ελλάδα κι έχει κηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός.
Όσο για τους αθεράπευτους φαν της θάλασσας, μιλάμε για έναν επίγειο παράδεισο: στο βόρειο τμήμα του νησιού οι παραλίες είναι βραχώδεις και προορίζονται για εκείνους που έχουν πιο περιπετειώδη φύση, την στιγμή που στα νότια συναντά κανείς υγρά διαμάντια όπως ο Στάφυλος, η Μηλιά, το Καστάνι, ο Πάνορμος, ο Αγνώντας- παραλίες, δηλαδή, «πνιγμένες» στα πευκοδάση, δημιουργώντας ένα ειδυλλιακό σκηνικό.
Παρ’ ολ’ αυτά- και παρά το γεγονός πως το νησί διαθέτει πληθώρα παραδοσιακών εκκλησιών και μοναστηριών, εξυπηρετώντας, έτσι, και τον «θρησκευτικό τουρισμό»- ο αριθμός των ανθρώπων που το επισκέπτονται τους καλοκαιρινούς μήνες είναι… αδικαιολόγητα μικρός. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Ο λόγος, βέβαια, για την πανέμορφη Σκόπελο, το πιο «παρεξηγημένο», ίσως, νησί ολόκληρης της Ελλάδας. Η έλλειψη αεροδρομίου και η παρουσία της κοσμοπολίτικης Σκιάθου, που κλέβει τα φώτα, αδικούν κατάφωρα την Σκόπελο, της οποίας ο αριθμός των τουριστών σπανίως εκτοξεύεται στην στρατόσφαιρα (όπως θα έπρεπε, δηλαδή).
Η χάρη του διαμαντιού των Βορείων Σποράδων έφτασε προσφάτως μέχρι και την Telegraph, καθώς ο δημοσιογράφος Stephen Bayley υπήρξε αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί του, γράφοντας χαρακτηριστικά: «Όλα τα ελληνικά νησιά δεν είναι το ίδιο. Εκτός από την πόλη που ζω, δεν έχω μείνει ποτέ για τρεις ή τέσσερις εβδομάδες στο ίδιο μέρος. Εκτός από τη Σκόπελο, ένα όχι τόσο γνωστό νησί στις Βόρειες Σποράδες. Αισθάνομαι σχεδόν σαν κάτοικος… Με βοηθά και το γεγονός ότι η αδελφή μου έχει σπίτι στο νησί και πάω συχνά.
Επειδή δεν έχει αεροδρόμιο στη Σκόπελο δεν συναντάς επιπόλαιους τουρίστες, όπως στην Σκιάθο, με το μαζικό τουρισμό. Αν και η Σκόπελος δεν είναι και ένα νησί τόσο παρθένο, όσο ήταν αρχικά.
Μαγειρεύοντας το βράδυ με θέα από τη μια το μπλε του Αιγαίου και από την άλλη τον Όλυμπο, στη Σκόπελο καταλαβαίνεις τι ώρα είναι από το την άφιξη και την αναχώρηση των πλοίων. Κάτι τέτοιες στιγμές, χαζεύοντας τη θάλασσα είναι αδύνατο να μην σκεφθείς την επιστροφή του Θησέα με το μαύρο πανί στο κατάρτι του. Οι μύθοι, όταν είσαι σ’ αυτό το νησί, σου μοιάζουν αληθινοί. Ακόμη και αν είσαι στην κουζίνα και μαγειρεύεις μουσακά».
Αν τ’ ανωτέρω δεν σας έχουν… ψήσει και διατηρείτε τις αμφιβολίες σας για το μεγαλείο της Σκοπέλου, έφτασε η ώρα για τα μεγάλα μέσα: δείτε παρακάτω στη media gallery μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές λήψεις του νησιού και το συζητάμε εκ νέου σε λίγο.
Από την άλλη, αν έχετε πάει έστω και μια φορά στη ζωή σας εκεί, ξέρετε.
Έτσι δεν είναι;
menshouse