Cover Photo: Thanassis Krikis/10AM
Το πρωινό που µπήκα στο αεροπλάνο για πρώτη φορά έπειτα από δυόµισι χρόνια, για µια πτήση 40 λεπτών, ενθουσιάστηκα περισσότερο σε σχέση µε το παρθενικό µου υπερατλαντικό ταξίδι πριν από 25 χρόνια.
Το βράδυ που είδα το πρώτο µου θερινό σινεµά, έπειτα από τρία χρόνια, χαµογελούσα σαν µικρό παιδάκι, που κάποιος του είχε χαρίσει το πιο όµορφο παιχνίδι-εµπειρία του κόσµου. Στην πρώτη περίπτωση φορούσα διαρκώς τη µάσκα µου και δεν µε απασχολούσε που το 80% των συνεπιβατών µου είχε επιλέξει να κάνει το αντίθετο. Άλλωστε µία από τις «ελευθερίες» που µας χάρισε η ανελεύθερη περίοδος της πανδηµίας ήταν εκείνη της προσωπικής επιλογής και της προσωπικής ευθύνης. Ο καθένας βρέθηκε από κάποιο σηµείο και µετά να επιλέγει πώς θα κινηθεί, αν θα εµβολιαστεί, πώς θα προστατευτεί, ποιους θα δει, ποιον θα εµπιστευτεί, τι αποφάσεις θα πάρει για τον εαυτό του και µόνο.
Και αυτό, κατά τη γνώµη µου, είναι ένα από τα µεγάλα δώρα της Covid-19 που δεν έχουµε συνειδητοποιήσει. Αυτό και µαζί το τέλος της «τοξικής θετικότητας», όπως αποκαλούν οι ειδικοί την εµµονή που είχαµε αποκτήσει την τελευταία δεκαετία µε φράσεις και πεποιθήσεις του τύπου «όλα θα πάνε καλά», «η ευτυχία είναι στο χέρι µας» και «αν σκεφτείς θετικά, το σύµπαν θα συνωµοτήσει»… και θα σε προσγειώσει στην προσωπική σου Γη της Επαγγελίας.
Στο σχετικό θέµα που φιλοξενούµε στο τεύχος Ιουλίου, οι επιστήµονες σε καµία περίπτωση δεν µας προτρέπουν να υιοθετήσουµε µια πεσιµιστική θεώρηση των πραγµάτων, να θάψουµε µέσα µας την έννοια της ευγνωµοσύνης για τα «δεδοµένα» που ποτέ δεν ήταν δεδοµένα, την οποία µε τόσο κόπο καταφέραµε να αγκαλιάσουµε µε όλα αυτά που µας έχουν συµβεί, και να αφήσουµε τη ζωή µας να πλέει ανεξέλεγκτη στο πέλαγος της µοιρολατρίας.
Αυτό που τονίζουν είναι ότι τα αβάσταχτα δυόµισι χρόνια που περάσαµε -µε την υγειονοµική κρίση, τις ανθρώπινες απώλειες, τα lockdown, τη συναισθηµατική κατάρρευση, την οικονοµική καταστροφή που επέφερε όλο αυτό, την ανεργία, την αεργία, τις γυναικοκτονίες, τον πόλεµο, τις νέες πληγές στην οικονοµία, το κλιµατικό χάος που παραµένει- έγινε πιο εµφανές από ποτέ ότι η προσπάθειά µας να τα αντιµετωπίσουµε όλα θετικά δεν έχει αποτέλεσµα.
Όταν το πλοίο βουλιάζει, το να παίζεις ανέµελος βιολί στο κατάστρωµα δεν θα σε σώσει. Ούτε η µανία να αποκρούεις τα αρνητικά συναισθήµατα -τα οποία πλέον οι επιστήµονες αποκαλούν «δύσκολα»- σαν ενοχλητικές µύγες πάνω από το ζεστό φαγητό. Θα σε σώσει η αποδοχή της κατάστασης και των συναισθηµάτων σου. Ναι, ανησυχώ, φοβάµαι, αγχώνοµαι, απελπίζοµαι, λιγοψυχώ. Το αντιλαµβάνοµαι, το αποδέχοµαι και µε αυτή την παραδοχή στο χέρι, κοιτάζω πώς µπορώ να αντιµετωπίσω αυτό που µου συµβαίνει. Το άγχος και τα άλλα δύσκολα που βιώνουµε, όπως εύστοχα αναφέρει η Αµερικανίδα καθηγήτρια ψυχολογίας Tracy Dennis-Tiwary, είναι ένα απαίσιο και ταυτόχρονα ένα υπέροχο συναίσθηµα.
Αυτό το καλοκαίρι, έπειτα από δυόµισι χρόνια, πολλοί από εµάς θα ζήσουµε ξανά «πρώτες φορές». Σε διακοπές, σε µακρινά ή κοντινά ταξίδια, σε σινεµά, σε συναυλίες, σε µπαρ, σε µπαλκόνια, σε παραλίες, σε εξοχικά, σε διαµερίσµατα, µε φίλους, µε οικογένεια, µόνοι.
Άλλοι µουδιασµένοι, άλλοι απόλυτα απελευθερωµένοι, άλλοι µε φόβο, άλλοι µε τόλµη, άλλοι µε ανησυχία και άλλοι µε ησυχία, θα προσπαθήσουµε να κερδίσουµε τον χαµένο χρόνο ή να φτιάξουµε καινούριο, ολόδικό µας χρόνο. Άλλωστε, πάντα το καλοκαίρι ο χρόνος διαστέλλεται για να χωρέσει λίγα όνειρα και λίγες επιθυµίες παραπάνω.
Κι αν κάποιο βράδυ αντιληφθούµε ότι ούτε το δροσερό αεράκι, ούτε οι φίλοι, ούτε το κύµα, ούτε ο εαυτός µας µπορούν να µας κάνουν να σκεφτούµε θετικά, δεν έγινε και κάτι. Θα είναι και αυτή µια ανακουφιστική «πρώτη φορά».
My List:
Έκθεση: John Craxton, Μια ελληνική ψυχή
Με αφορµή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του σηµαντικού φιλέλληνα ζωγράφου, ανακαλύπτουµε το καλλιτεχνικό του ταξίδι το οποίο, γεµάτο αισιοδοξία, καταγράφει µια µεγαλειώδη διαδροµή από το σκοτάδι στο φως. Από τον Οκτώβριο η έκθεση θα µεταφερθεί στα Χανιά και αργότερα στο Λονδίνο. Μουσείο Μπενάκη, µέχρι 11/09.
Συλλογή:
Στην Greekaba, ο Christian Louboutin συνεργάζεται µε τον καλό του φίλο illustrator Κωνσταντίνο Κακανιά για µια σειρά αξεσουάρ που υµνούν την πολιτιστική κληρονοµιά και την καλλιτεχνική δεξιοτεχνία της Μεσογείου.
christianlouboutin.com
Έκδοση: Moschino, εκδ. Assouline
Ο Jeremy Scott επιµελείται µε διεισδυτική µατιά αλλά και χιούµορ ένα λεύκωµα γεµάτο καµπάνιες, runway snapshots, backstages και αξέχαστες iconic στιγµές µόδας. Όλα όσα συνιστούν το πολύχρωµο και pop σύµπαν του οίκου από το 2013, που ο ίδιος ανέλαβε καλλιτεχνικός διευθυντής.
Mαρία Πατούχα
[email protected]