Cover Photo: Φόρεμα με βολάν, Molly Goddard. Μποτάκια, Dr. Martens.
Συναντιόμαστε ένα γκρίζο πρωί στο Σόχο, για να φάμε μαζί πρωινό. Η Lily Collins έφτασε από το Λος Άντζελες το προηγούμενο βράδυ -το αεροπλάνο είχε καθυστέρηση και στο αεροδρόμιο Heathrow επικρατούσε χάος- και παρόλο που κοιμήθηκε λίγο, χρειάζεται επειγόντως καφεΐνη, γιατί έχουμε μπροστά μας συνέντευξη και φωτογράφιση. Ο Charlie (σ.σ.: Charlie McDowell, γιος του ηθοποιού Malcolm McDowell και σύζυγός της) μας προτείνει ένα καφέ κοντά στο ξενοδοχείο κι έτσι ξεκινάμε για εκεί μέσα στην ψύχρα του φθινοπωρινού Λονδίνου.
Είναι κουρασμένη, αλλά ταυτόχρονα ζωηρή, ομιλητική και χαρούμενη που βρίσκεται εδώ. «Λείπω σχεδόν δύο χρόνια», λέει. «Συνήθως ερχόμουν πιο συχνά. Το ίδιο και ο Charlie προτού ακόμη γνωριστούμε. Ερχόμουν στις αργίες ή για διακοπές. Μαζί ήρθαμε τελευταία φορά τα Χριστούγεννα, δυο χρόνια πριν. Οπότε τώρα σκεφτήκαμε: “Ω, Θεέ μου, τι ωραία που είναι να επιστρέφεις!”».
Ακούγεται περίεργο αυτό από κάποιον που ζει πολύ καιρό στο Λος Άντζελες, εκείνη όμως πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής της στα περίχωρα του Surrey (σ.σ.: η μητέρα της, Jill Tavelman, είναι Αμερικανίδα και ο πατέρας της Άγγλος, ο διάσημος τραγουδιστής Phil Collins) και ισχυρίζεται πως η χώρα που γεννήθηκε είναι εκείνη που νιώθει σπίτι της. «Είμαι Βρετανίδα», λέει και συνεχίζει: «Δηλαδή, είμαι και τα δύο, αλλά νιώθω περισσότερο Βρετανίδα. Όταν παίζω ρόλους που απαιτούν βρετανική προφορά, μου βγαίνει φυσικά και αβίαστα, αλλά καμιά φορά πρέπει να προσπαθήσω γι’ αυτό». Γελάει γνωρίζοντας ότι η ομιλία της θυμίζει Αμερικανίδα. «Όποτε επιστρέφω εδώ, νιώθω ότι γυρίζω σπίτι, ειδικά αφού δεν κατάφερα να έρθω για κάποια χρόνια. Και μόνο που άκουγα την προφορά των ανθρώπων στο αεροπλάνο με το που προσγειωθήκαμε, ένιωθα άνετα».
Η αλήθεια είναι πως εύκολα την τοποθετεί κανείς από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού. Με τα ντελικάτα χαρακτηριστικά, τη σοβαρή έκφραση και τα υπέροχα φρύδια της, δεν θυμίζει και πολύ τα κορίτσια που συχνάζουν στις παραλίες του Ειρηνικού ωκεανού. Και, φυσικά, έχει φτιάξει το δικό της σπιτικό εδώ, αλλά και ένα «όνομα», ως η πιο διάσημη Αμερικανίδα κάτοικος του Παρισιού, λόγω της σειράς Η Έμιλι στο Παρίσι, η δεύτερη σεζόν της οποίας θα αρχίσει να προβάλλεται λίγο πριν από τα Χριστούγεννα στο Netflix. Το περασμένο καλοκαίρι έμεινε τέσσερις μήνες στην πρωτεύουσα της Γαλλίας για τις ανάγκες των γυρισμάτων, τα οποία ξεκίνησαν μέσα στην απαγόρευση της κυκλοφορίας λόγω Covid-19.
Τζάκετ και παντελόνι, και τα δύο Chanel. Σκουλαρίκια, Clash de Cartier.
«H πόλη ήταν εντελώς άδεια όταν πρωτοήρθα», λέει και συνεχίζει: «Δεν υπήρχαν Αμερικανοί πουθενά, γιατί δεν τους επιτρεπόταν να έρθουν. Κι αυτό ήταν πολύ παράξενο, καθώς η μόνη γλώσσα που άκουγα ήταν τα γαλλικά, τα οποία, βέβαια, λατρεύω». Χάρη στα γυρίσματα εν μέσω lockdown, όμως, είχε την τύχη να δει την πόλη όπως ποτέ άλλοτε. «Σίγουρα τη γνώρισα καλύτερα αυτή τη φορά, καθώς δεν κυκλοφορούσα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, λόγω των κανονισμών του σίριαλ. Έτσι, περπατούσα πολύ. Ο Charlie προσανατολίζεται πανεύκολα και είναι τέλειος στο να ανακαλύπτει μέρη. Είχε τσεκάρει πολλά σημεία για να επισκεφθούμε στο Παρίσι προτού ξεκινήσει η σειρά. Συνεχώς περπατούσαμε και ανακαλύπταμε. Επίσης, όλοι οι συνεργάτες μου ήταν Γάλλοι, το ίδιο και οι ηθοποιοί, εκτός από την Ashley Park, που υποδύεται τη Mindy, και εμένα. Έτσι μαζί τους είχα μια διαφορετική εμπειρία του Παρισιού».
Επιπλέον, επέλεξε να ζήσει ως ντόπια, προτιμώντας, αντί να μείνει σε ξενοδοχείο, να έχει το δικό της διαμέρισμα «και πολύ γλυκούς γείτονες», όπως λέει η ίδια, αλλά και να πιάσει φιλίες με άλλους ιδιοκτήτες σκύλων (σ.σ.: ο δικός της, ο Redford, καθόταν δίπλα μας κατά τη διάρκεια της συνέντευξης). «Το περίεργο είναι πως ενώ όλοι έχουν σκυλιά, αυτά δεν επιτρέπονται στα περισσότερα πάρκα. Το μοναδικό σημείο κοντά στο σπίτι μας που μπορώ να του βγάλω το λουρί είναι το Λούβρο. Οπότε του λέω “είσαι τυχερός, θα πας τουαλέτα σε ένα από τα πιο σικ μέρη του κόσμου”».
Η Collins σφραγίζει τα χείλη της και δεν λέει λέξη για τη δεύτερη σεζόν της σειράς, εκτός από το ότι υπάρχουν καινούριοι ηθοποιοί, περισσότερος χώρος για να εξελιχθούν οι χαρακτήρες, ενώ αναδεικνύεται και η γυναικεία φιλία. Τώρα πώς ακριβώς κολλάει αυτό με την Έμιλι -προσοχή, spoiler!- που στο τέλος της πρώτης σεζόν κοιμάται με τον Gabriel, το αγόρι της φίλης της Camille, αναμένεται να το δούμε. Όταν προβλήθηκε η σειρά τον Οκτώβριο του 2020, ανέβηκε αμέσως στο Νο10 της θεαματικότητας στο Netflix, ενώ την παρακολούθησαν 58 εκατ. άνθρωποι τον πρώτο μήνα προβολής της. Oι φαν τη λάτρεψαν, ήταν μια απόδραση απαραίτητη όσο ποτέ, καθώς πλησίαζαν οι νύχτες του πρώτου μεγάλου χειμώνα της πανδημίας. Ωστόσο, οι κριτικοί, ειδικά οι Γάλλοι, διαμαρτυρήθηκαν για τη μη ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής στο Παρίσι. Το ζήτημα που προέκυψε έχει να κάνει περισσότερο με την Έμιλι και τη φιλτραρισμένη influencer αισθητική που έχει η διαμονή της στο Παρίσι, παρά με τους Γάλλους που συναντάει και οι οποίοι την αντιμετωπίζουν άλλοτε με εκνευρισμό και περιφρόνηση και άλλοτε με στοργή, ενώ ενίοτε τους διασκεδάζει.
Φόρεμα με κρύσταλλα, erdem. Αμάνικο πουλόβερ, eudon choi. Μποτάκια, dr Martens.
Παρ’ όλα αυτά, η Collins αποκαλύπτει ότι έχουν γίνει κάποιες αλλαγές στη δεύτερη σεζόν ως απάντηση στους κριτικούς, σχετικά με την απεικόνιση της πραγματικότητας στη σειρά. «Ως Έμιλι, αλλά και ως παραγωγός της σειράς, αφού τελείωσε η πρώτη σεζόν άκουγα τις σκέψεις του κόσμου, τις ανησυχίες, τις ερωτήσεις, τι τους άρεσε και τι όχι, τα συναισθήματά τους, και υπήρχαν κάποια συγκεκριμένα πράγματα που ανταποκρίνονταν στην εποχή που ζούμε και τα οποία ήταν σωστό και ηθικό να γίνουν. Παθιάστηκα με αυτό. Όλοι στην παραγωγή πιστεύουμε το ίδιο. Κι εγώ ειλικρινά ήθελα να εστιάσω στη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη μπροστά και πίσω από την κάμερα, με πολλούς τρόπους: προσλαμβάνοντας καινούριους ηθοποιούς και δίνοντας καινούρια σενάρια στους διάφορους χαρακτήρες. Όλα αυτά ήταν πολύ σημαντικά».
Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι μια χαρακτηριστική απάντηση της Collins. Νοιάζεται, είναι ευσυνείδητη, κάνει αυτοκριτική. Περιγράφει τον εαυτό της ως κάποια που πάντα σκέφτεται πολύ και δίνει την εντύπωση ενός ανθρώπου του οποίου το μυαλό δουλεύει διαρκώς στο φουλ. Πάρτε για παράδειγμα την απάντησή της για το lockdown: «Ποτέ ξανά δεν έμεινα στο σπίτι για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μη γνωρίζοντας τι θα γίνει μετά. Ήταν πολύτιμος αυτός ο χρόνος που πέρασα με τον σύζυγό μου και τον σκύλο μας, που μπορούσα απλώς να υπάρχω και να κάθομαι κάπου ήρεμα. Λατρεύω να δουλεύω και νιώθω ενοχές όταν δεν κάνω απολύτως τίποτα. Έτσι κατάφερα να μετατρέψω αυτό που θεωρούμε εργασία σε προσωπική διεργασία. Επίσης, δίνω μεγάλη σημασία στην ψυχική υγεία, στην ψυχοθεραπεία, στον διαλογισμό, στην καταγραφή των σκέψεων σε ημερολόγιο… Οτιδήποτε βοηθά τον καθένα να ανακαλύψει ποιος είναι, να βελτιωθεί, να γνωρίσει περισσότερο τον εαυτό του και να ανοίξει το μυαλό και την καρδιά του. Χρησιμοποίησα, λοιπόν, εκείνο το διάστημα για μια πολύ βαθιά και, μερικές φορές, άβολη εσωτερική αναζήτηση και σκέψη, καθώς έπρεπε να κάνω μια παύση και να δω τι συμβαίνει. Δούλεψα με τον εαυτό μου ως άτομο, ως μέλος ενός ζευγαριού, ως εργαζόμενη, ως φίλη, ως κόρη, με όλες τις πλευρές της προσωπικότητάς μου χωρίς περισπασμούς. Θυμάμαι στην αρχή της καραντίνας να σκέφτομαι “όλο αυτό θα εξελιχθεί με δύο τρόπους: είτε στο τέλος της καραντίνας, θα έχω αποδείξεις ότι κατά τη διάρκειά της έκανα κάτι για να βελτιωθώ ή απλώς θα εύχομαι να ξαναγίνει ο κόσμος όπως πριν, προσπαθώντας να το ξεπεράσω“». Επίσης η Collins, εκείνο το διάστημα έμαθε και σερφ.
Αμάνικο πουλόβερ με κουκούλα, eudon choi. Φόρεμα, erdem.
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι η ηθοποιός είναι πολύ ομιλητική. Ολόκληρη η απάντησή της στην τελευταία μου ερώτηση αποτελούνταν από 712 λέξεις, 5’ και 5’’ μαγνητοφώνησης. Όταν αρχίσει, δύσκολα τη σταματάς, κι αυτό είναι επίσης συνηθισμένο για εκείνη: η ζωή της ολόκληρη μοιάζει να τροφοδοτείται από μια αστείρευτη πηγή ενέργειας. «Πάντα ήμουν παθιασμένη και αφοσιωμένη» παραδέχεται και συνεχίζει, «στο σχολείο, ακόμη και στις φιλίες μου. Π.χ. αν πρόκειται να γίνω φίλη σας, θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να σταθώ πλάι σας». Εργαζόταν πολλά χρόνια πριν από την πρώτη της ταινία Μια Σχέση Στοργής του 2009 με την Sandra Bullock. Ήταν μοντέλο, περνούσε από οντισιόν, έγραφε (ανάμεσα σε άλλα και μια στήλη για το «παλιό αδερφάκι» του ELLE, το ELLE Girl) και υπήρξε παρουσιάστρια στην τηλεόραση. Ακούγεται σαν μια γυναίκα που έχει μια αποστολή: «Ναι έχω» παραδέχεται. «Πάντα ήθελα να ακούγομαι. Όχι με την έννοια να γίνω η “φωνή της γενιάς μου”, απλώς ήθελα να συνδέομαι με τους ανθρώπους. Όταν λέω ότι θέλω να κάνω κάτι, θα το κάνω, δεν θα μιλάω απλώς γι’ αυτό. Αυτή η τάση μου εκδηλώθηκε αρχικά όταν ήμουν 10 χρόνων, 12 και έπειτα 16, όταν πρωτοξεκινούσα. Με θυμάμαι στα 16 μου να οργανώνω talk shows σε γραφεία υψηλόβαθμων στελεχών οι οποίοι σκέφτονταν ότι ήμουν τρελή, καθώς έμοιαζα με παιδί». Κάνει μια σύντομη παύση. «Κι εδώ που τα λέμε, παιδί ήμουν», καταλήγει.
Όλα αυτά οδήγησαν σε μια καριέρα που κυμαίνεται από τη ρομαντική κομεντί (Με Αγάπη, Ρόζι), το δράμα (Οι Άθλιοι του BBC), μια αναγνωρισμένη από τους κριτικούς βιογραφική ταινία (Mank) μέχρι τις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και Emmy για το Rules Don’t Apply και Η Έμιλι στο Παρίσι, αλλά μέσα από μια δύσκολη πορεία. Στο βιβλίο της Unfiltered (είναι και συγγραφέας, επίσης), το οποίο είναι μια σειρά δοκιμίων που εκδόθηκαν το 2018, μιλάει ανοιχτά για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε προσπαθώντας να διαχειριστεί την τελειομανία που τη διέκρινε και την καταπίεζε όλη της τη ζωή, η οποία, τελικά εκδηλώθηκε ως διατροφική διαταραχή στην εφηβεία της.
Τη ρωτώ πώς συμβιβάζονται μέσα της αυτά τα δύο: ο φόβος της να μην καταφέρει να φτάσει τα στάνταρ που έχει θέσει για τον εαυτό της και η επιθυμία της να εργαστεί σε μια βιομηχανία όπου αυτά τα στάνταρ είναι δύσκολο να πιαστούν. Δεν έχει σημασία πόσο καλός είσαι, πόσο αγαπητός, πόσο διασκεδαστικός, πάντα θα υπάρχει κάποιος που με χαρά θα σε καταρρακώσει.
Για μια στιγμή, μοιάζει να χάνει τα λόγια της. «Κανείς ποτέ δεν μου το έθεσε έτσι», λέει, «όμως κι εγώ το σκέφτομαι, μαθαίνω τον εαυτό μου και συνεχίζω να προχωράω, ενώ συνεχώς αναρωτιέμαι: ”Τι; Γιατί; Γιατί το κάνω αυτό;”. Είναι η αλήθεια όμως». Σκέφτεται για λίγο και συνεχίζει: «Νομίζω πως αποδίδω καλύτερα στις δύσκολες καταστάσεις, υπό πίεση. Όταν πρέπει να ολοκληρώσω κάτι, το κάνω με όλο μου το είναι, ακόμη κι αν νιώθω νευρική, αγχωμένη ή φοβισμένη.
Φόρεμα, Chanel. Σκουλαρίκια, Cartier. Μποτάκια, Dr Martens.
Όταν ήμουν πιο μικρή, προσπαθούσα να κάνω ό,τι μπορούσα ώστε να αγγίξω την τελειότητα και, μάλιστα, σε έναν χώρο όπου κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Προφανώς κάτι μέσα μου με ωθούσε να τα καταφέρω σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση». Το να αποδείξει την αξία της σε μια τόσο απαιτητική αρένα γινόταν αναμφίβολα πολύ πιο δύσκολο από το γεγονός ότι κουβαλούσε μια κληρονομιά. Όπως κάθε «παιδί κάποιου», έπρεπε να διαχειριστεί διπλή διασημότητα την ίδια στιγμή: τη δική της αναγνώριση και την παγκόσμια φήμη του πατέρα της, Phil Collins. Διαβάζοντας άλλες συνεντεύξεις που έχει δώσει, καταλαβαίνω ότι όταν συζητάει ή γράφει -όπως στο βιβλίο της- αναφέρεται συχνά σε αυτόν, αλλά όταν πρόκειται να απαντήσει σε ερωτήσεις άλλων δεν είναι πρόθυμη να το κάνει. Τη ρωτώ αν αυτό σχετίζεται με τον έλεγχο της αφήγησης, δηλαδή, με τίνος τα λόγια λέγεται η ιστορία, με τα δικά της ή με ενός δημοσιογράφου που μόλις γνώρισε.
«Πάντα ήθελα να έχω τη δική μου φωνή, τη δική μου αλήθεια, τη δική μου ιστορία», απαντά και συνεχίζει: «Σκέφτομαι πολύ προτού μιλήσω. Υπάρχουν τόσες σκέψεις στο μυαλό μου, συναισθήματα που δεν θέλω να έχω, έτσι δεν θα ‘θελα να ξεστομίσω μια λέξη προτού εγώ η ίδια κατανοήσω τα πράγματα. Οπότε αν κάποιος μιλάει για λογαριασμό μου, χωρίς εγώ να έχω πει ή κάνει κάτι πραγματικά, τότε οι λέξεις… χάνονται στη μετάφραση και παρερμηνεύονται», λέει. Συμβαίνει, επίσης, να είναι φορτικό για μια νέα ηθοποιό που προσπαθεί να εδραιωθεί, να συνδέεται το όνομά της συνεχώς με εκείνο ενός μουσικού των ‘80s, ακόμη κι αν αυτός είναι ο αγαπημένος της μπαμπάς. «Στο ξεκίνημά μου, όταν ήμουν νεότερη, πολλές φορές στις συνεντεύξεις κάποια πράγματα παρερμηνεύονταν» λέει η Collins. «Φυσικά και είμαι περήφανη κόρη και πολύ αγαπημένη κόρη. Πατέρας μου είναι, τον αγαπάω και τον σέβομαι. Αλλά πάντα ήθελα να είμαι ο εαυτός μου, να πάρω τον δικό μου δρόμο, να κάνω το δικό μου ταξίδι, να ζήσω τις δικές μου επιτυχίες και αποτυχίες, όλα αυτά που κάθε άνθρωπος θέλει. Στην αρχή, όταν εγώ δεν είχα κάνει τίποτα ακόμα, το περίμενα ότι οι άνθρωποι θα ενδιαφέρονταν για την οικογένειά μου. Βέβαια, έτσι γίνεται στα media. Αλλά με στενοχωρούν τέτοιες ερωτήσεις, κι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπώ και δεν σέβομαι τον πατέρα μου ούτε αλλάζει το πώς νιώθω για την οικογένειά μου. Απλώς δεν ήθελα η δική μου ιστορία να καθορίζεται από αυτήν».
Kαρό τζάκετ και παντελόνι, και τα δύο Chanel. Σκουλαρίκια, cartier.
H ιστορία της όμως αλλάζει. Όχι μόνο επειδή η Lily είναι εξίσου διάσημη με τον Phil, αλλά επειδή και η ζωή της αλλάζει. Επανέρχεται συχνά σ’ αυτό το θέμα, στο ότι δεν αγωνίζεται πια να αγγίξει κάποια απίθανα στάνταρ. «Αναρωτιέται κανείς ποιο θα είναι το κόστος, σωστά; Αντιλαμβάνεσαι πως η τελειότητα δεν είναι τέλεια, ότι μπορείς να είσαι άψογος από μόνος σου, ότι η αντίληψη που έχει ο καθένας για την τελειότητα διαφέρει και ότι, τελικά, είναι βαρετή. Νομίζω πως το σημαντικό είναι να κάνει κανείς το καλύτερο που μπορεί χωρίς να τρελαίνεται και να θέτει όρια στο πόσο εκθέτει τον εαυτό του και πόσο τον προφυλάσσει, πόσο χρόνο σπαταλάει με άγχος, ανησυχίες και φόβους για πράγματα που είναι πέρα από τον έλεγχό του. Φοβόμαστε ότι δεν θα είμαστε τέλειοι, μέχρι που αντιλαμβανόμαστε ότι εκείνο που νομίζαμε ότι θέλουμε, δεν το θέλουμε πραγματικά. Κι εγώ δεν θέλω πλέον να είμαι τέλεια».
Ίσως η πανδημία να τη βοήθησε με κάποιο τρόπο. «Επιθυμώ να έχω μια οικογένεια και δεν θέλω η προσωπική μου ζωή να επηρεάζεται από την αγάπη μου για τη δουλειά μου. Έτσι, ήταν εποικοδομητικός ο χρόνος που πέρασα μόνη μου, χωρίς να είμαι υποχρεωμένη να εργάζομαι, όταν ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι κι άλλα πράγματα για τον εαυτό μου πέρα από κάποιον ρόλο. Το ίδιο ακριβώς ένιωσα και όταν παντρεύτηκα». Το πρόσωπό της λάμπει μόλις ο Charlie πλησιάζει στο τραπέζι μας. «Σ’ αγαπώ» του φωνάζει και μιλάει χαρούμενη για τον πρόσφατο γάμο τους. «Ποτέ δεν οργάνωσα πάρτι γενεθλίων γιατί φοβόμουν πως οι καλεσμένοι δεν θα περνούσαν καλά. Αυτή τη φορά όμως αποφάσισα ότι για τον γάμο μας θα το έκανα. Σκεφτόμουν ότι θα γινόταν σπουδαίο πάρτι». Η τελετή έγινε στα βουνά του Colorado και το νυφικό της σε σχέδιο του Ralph Lauren ήταν εμπνευσμένο από τη συλλογή της στο Pinterest «Western Americana meets British Victorian» (η Αμερικανίδα συναντά τη Βικτοριανή Βρετανίδα).
Σίγουρα η Collins συνεχίζει να βάζει στόχους, αλλά αυτή τη φορά σκοπός της είναι να φτιάξει τη ζωή της όπως πραγματικά θέλει κι όχι όπως νόμιζε ότι θέλει. Κι εδώ δεν πρόκειται για happy end, αλλά για ένα νέο, πολλά υποσχόμενο κεφάλαιο, εκείνο που θα γραφτεί από την πρωταγωνίστρια της ιστορίας, δηλαδή εκείνη. Ίσως να μη γνωρίζει ακόμη τι θα υπάρχει στο επόμενο κεφάλαιο, αλλά δεν την πειράζει. Όταν φτάσει στο κρίσιμο σημείο, η Lily Collins θα έχει τον έλεγχο.
Imfo:
Φωτογράφος: Danny Kasirye
Styling: Aurelia Donaldson
Μακιγιάζ: Polly Osmond/Premier Hair and Makeup
*Για το μακιγιάζ της Lily Collins χρησιμοποιήθηκαν η μάσκαρα Monsieur Big, το κονσίλερ Teint Idole Ultra Wear All Over Concealer, το προϊόν λάμψης Teint Idοle Ultra Wear Highlighting Stick, Vibrant Lilac, και το λιπ γκλος Juicy Tube, Marshmallow Electro. Όλα Lancôme.
Μαλλιά: Ken O’Rourke/Premier Hair and Makeup
Μανικιούρ: Michelle Humphrey/LMC Worldwide
Set design: Gillian O’Brien
Βοηθός styling: Grace Clarke