Δημοσιεύθηκε
Τροποποιήθηκε
Στο βορειοανατολικό άκρο του νομού Μαγνησίας, μακριά από τα βλέμματα των πολλών, βρίσκονται τα χωριά Κεραμίδι και Βένετο, τα πιο άγνωστα ίσως του Πηλίου. Για να φτάσετε εδώ, θα πρέπει να ακολουθήσετε διαδρομή «ανορθόδοξη», μακριά από τους γνωστούς προορισμούς, που ίσως όμως σας οδηγήσει στην ανακάλυψη ενός ακόμη μυστικού του γοητευτικού βουνού των Κενταύρων.
Ο αυτοκινητόδρομος που πάει για τα χωριά Βένετο και Κεραμίδι ανηφορίζει γεμάτος στροφές σ’ ένα πετροβούνι που ωστόσο είναι κατάφυτο από πυκνή και άγρια θαμνώδη βλάστηση. Κοντά στα Πάνω Κανάλια, όπου οι θάμνοι δίνουν την θέση τους σε πελώριες βελανιδιές και σχεδόν στην κορυφογραμμή από όπου αρχίζουμε να κατηφορίζουμε στην πλευρά που βλέπει προς το Αιγαίο ο αυτοκινητόδρομος διχάζεται. Ο ίσιος δρόμος ίσια μπροστά μας πάει για το Κεραμίδι ο παρακαμπτήριος δεξιά μας τραβάει για το Βένετο. Διαλέγουμε τούτο το μέτριας βατότητας οδικό παρακλάδι που θα μας φέρει ύστερα από 14 χιλιόμετρα στο μικρό, ειδυλλιακό και καταπράσινο Βένετο, ένα χωριό που απλώνεται σε μια ηλιοφώτιστη πλευρά με φάτσα το Αιγαίο.
Το Βένετο θα ανακαλύψετε τελικά πως είναι ένα πανέμορφο παραδοσιακό ορεινό χωριό ιδανικό για ξέγνοιαστες και γαλήνιες διακοπές σε 320μ. υψόμετρο που απέχει μόλις 46 χλμ. από το Βόλο. Βρίσκεται κρυμμένο σε ένα πυκνό και σύμμεικτο δάσος δρυός, καστανιάς, καρυδιάς και πλατάνων.
Το χωριό δεν έχει τη σφιχτή οικιστική συνοχή που συναντάμε στο κοντινό Κεραμίδι, αλλά απλώνει τις γειτονιές του σε μια σχετικά μεγάλη έκταση μέσα στο δάσος. Μονοπάτια που ακολουθούν κυρίως τα παλιά λιθόστρωτα καλντερίμια, τα οποία κάποτε αποτελούσαν και το μοναδικό δρόμο επικοινωνίας των χωριών με τον έξω κόσμο, σήμερα έχουν καθαριστεί και προτείνονται για πεζοπορικές αναζητήσεις.
Το Βένετο καθώς είναι χτισμένο σε απόκρημνη πλαγιά του Πηλίου, δεν προσφέρει εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα. Έτσι, γύρω του δεν θα βρείτε καλές παραλίες. Οι ντόπιοι κατηφορίζουν το χωματόδρομο (3 χλμ.) έως τη μικροσκοπική ακτή Κουλούρι, η οποία χρησιμοποιείται κυρίως για να αράζουν οι βάρκες. Λίγο βορειότερα, ξεχωρίζει η μαγευτική παραλία Πετρομέλισσο, που είναι στρωμένη με ψιλό βοτσαλάκι και πλαισιωμένη από ολόλευκα βράχια. Οι βουτιές (αν βέβαια το επιτρέπει το Αιγαίο και δεν έχει φουρτούνα) είναι κάτι παραπάνω από συναρπαστική εμπειρία. Στο Πετρομέλισσο θα πάτε ακολουθώντας ένα δύσβατο χωματόδρομο, που ξεκινά από τα τελευταία σπίτια του Βένετου και περιπλανιέται για κάτι παραπάνω από 4 χλμ. στις απότομες πλαγιές. Στο τέλος του δρόμου, θα κατηφορίσετε το σύντομο, αλλά μάλλον απόκρημνο μονοπάτι.
Ένα χωριό γεμάτο ιστορία
Η περιοχή γύρω από το Βένετο φαίνεται πως έχει παλιά ιστορία που εκτείνεται μέχρι και τα προχριστιανικά χρόνια, όπως τουλάχιστον δείχνουν τα σχετικά ευρήματα. Επίσης έχουν βρεθεί και ίχνη από τον ύστερο Μεσαίωνα, όπως τα απομεινάρια από ένα «Καστέλι» δείγμα πως πιθανότατα υπήρχε εδώ κατά την Φραγκοκρατία και στρατιωτικός σταθμός. Άλλωστε και αυτό το όνομα του χωριού δείχνει βυζαντινή ή βενετσιάνικη προέλευση.
Το νεότερο χωριό πρέπει να χτίστηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ίσως από κολίγους του μεγάλου μοναστηριού του Φλαμουρίου, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί σημαντικά γιατί το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής το εξουσίαζε και το εκμεταλλευόταν τούτο το μοναστήρι κάτι που γίνεται μέχρι σήμερα.
Οι κάτοικοι του παλιότερα ζούσαν είτε από την κτηνοτροφία είτε καλλιεργώντας αμπέλια, συκές και λίγες ελιές, ενώ έβγαζαν και λίγο μέλι και μετάξι.
Τα νεότερα χρόνια οι αφόρητες συνθήκες που δημιούργησε ο Εμφύλιος και αργότερα οι κατολισθήσεις που σημειώθηκαν στο χωριό έδιωξαν τους λίγους κατοίκους και το χωριό ερημώθηκε τελείως για διάστημα τουλάχιστον τριών δεκαετιών. Όμως εδώ και μερικά χρόνια οι Βενετιώτες οι περισσότεροι από τους οποίους είναι εγκατεστημένοι στην Αγία Παρασκευή του Βόλου – σε συνοικισμό με το όνομα μάλιστα «Βενετιώτικα» – επανέρχονται στο χωριό, όπου και ανακαινίζουν τις παλιές εστίες τους ή κατασκευάζουν καινούργιες γεγονός που ξαναδίνει σιγά – σιγά ζωή στο Βένετο, κυρίως τα καλοκαίρια. Διοικητικά το Βένετο από τον καιρό που εγκαταλείφθηκε αποτελεί οικισμό του Κεραμιδίου.
Αξιοθέατα
Ενδιαφέρον για τον επισκέπτη παρουσιάζει η κεντρική εκκλησία της Υπαπαντής του Χριστού (1767) η οποία έχει ένα από τα ωραιότερα ξυλόγλυπτα τέμπλα του Πηλίου. Εξάλλου στην παραλία του χωριού υπάρχει η γραφική όσο και κακοτράχαλη ακρογιαλιά Κουλούρι που στο παρελθόν χρησιμοποιόταν και ως πρόχειρη καλοκαιρινή «σκάλα» για τους ναυτικούς και τους ψαράδες της περιοχής ενώ πρόσφατα υπήρξε θέρετρο αλλοδαπών που φιλοξενούνταν στις πρόχειρες εγκαταστάσεις του μακαρίτη πια αυστριακού πηλιολάτρη Αλφόνς – Ανδρέα Χοχάουερ.
Μονή Φλαμουρίου
Για να πάει κανείς από το Βένετο στην Μονή Φλαμουρίου υπάρχει παλιό μονοπάτι – καλντερίμι (χρόνος διαδρομής 2 ώρες και 15’), υπάρχει όμως και η δυνατότητα να πάει από το Κουλούρι με βάρκα ως το παραλιακό και ερειπωμένο πια μετόχι του Αγίου Νικολάου και να ανέβει από εκεί στο μοναστήρι από στενό μονοπάτι – καλντερίμι (χρόνος διαδρομής 1 ώρα και 15’).
Πολύ εύκολη γίνεται η πρόσβαση από τον αυτοκινητόδρομο που ανεβαίνει από την Κάτω στην Άνω Κερασιά και καταλήγει στην θέση «Σταυρός» που βρίσκεται μισή περίπου ώρα με τα πόδια πάνω από το μοναστήρι.
Το μεγάλο και σταυροπηγιακό παλιότερα μοναστήρι του Φλαμουρίου ή Φλαμπουρίου βρίσκεται χτισμένο σε μια ειδυλλιακή θέση, σχεδόν μέσα σε δάσος από αγριοκαστανιές, βελανιδιές και οξιές.
Πρωτοχτίστηκε τον καιρό του Σουλτάνου Σελίμ του Α’ (1516) από τον Φλαμπουριάρη του Μοριά Γεώργιο. Πιθανόν όμως να ερειπώθηκε αργότερα γιατί ξαναχτίστηκε από τον όσιο Συμεών τον «μονοχίτωνα» και «ανυπόδητο» από το Βαθύρεμα της Αγιάς στο τέλος του 16ου αιώνα. Το ίδιο προικίστηκε τα επόμενα χρόνια βάσει τριών πατριαρχικών σιγιλλίων με μια τεράστια δασική και χορτολιβαδική έκταση την οποία κατέχει μέχρι σήμερα.
Το βυζαντινό ρυθμού και με πέντε τρούλους καθολικό της μονής που είναι αφιερωμένο στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος θεμελιώθηκε από τον όσιο Συμεών στα 1595 και αποπερατώθηκε στα 1602. Γύρω δε από αυτό υπάρχει το γνωστό αθωνικό τετράγωνο, με παρεκκλήσια, δεκάδες κελιά και άλλους βοηθητικούς χώρους.
Το μοναστήρι που λειτουργεί αδιάκοπα ως ανδρική μονή και αποτελεί άβατο για τις γυναίκες γιορτάζει στις 6 Αυγούστου, μέρα κατά την οποία κατακλύζεται από πιστούς προερχόμενους από όλο το Πήλιο αλλά και από το εσωτερικό της Θεσσαλίας.
Θαλασσινά σπήλαια
Στο τμήμα της άγριας και απροσπέλαστης το χειμώνα βενετιώτικης παραλίας ανάμεσα στο παλιό μετόχι του Αγίου Νικολάου του Φλαμουρίου και της αμμουδιάς του Λιμνιώνα που είναι στα όρια του Βένετου – Παλιάς Μιτζέλας ανοίγονται στους ορθόκοφτους και θαλασσοφαγωμένους βράχους της ακτής αρκετές μεγάλες και μικρές σπηλιές – κάποιες από τις οποίες έχουν και σταλαχτίτες – όπου φωλιάζουν αγριοπερίστερα και φώκιες. Είναι οι «Ιπνοί» (= φούρνοι) των αρχαίων, στην θαλάσσια περιοχή των οποίων καταστράφηκε κατά τον Ηρόδοτο το μεγαλύτερο μέρος του στόλου του Ξέρξη στα 480 π.Χ.
Μεγαλύτερο και γνωστότερο από αυτά τα θαλασσινά σπήλαια στο οποίο μπορεί μάλιστα να μπει ολόκληρο καΐκι είναι η «Σπηλιά του Δεσπότη» που λέγεται έτσι γιατί την επισκεπτόταν τακτικά πριν από το 1905 ο τότε μητροπολίτης Δημητριάδος Γρηγόριος.
Πάνω ακριβώς από τις σπηλιές μέσα στο πυκνό ρουμάνι ενός άγριου λόγγου, υπάρχουν τα απομεινάρια παλιού μεσαιωνικού κάστρου που έδωσε το όνομα Παλιόκαστρο σε άλλη περιοχή.
Από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της ευρύτερης περιοχής του Βορείου αλλά και του Ανατολικού Πηλίου οι Σπηλιές του Βενέτου γίνονται κάθε χρόνο αντικείμενο θαυμασμού χιλιάδων επισκεπτών που φτάνουν ως εκεί κυρίως με πλοιάρια από το Χορευτό της Ζαγοράς.
