Δημοσιεύθηκε
Για τα πρώτα χρόνια που ήρθε στην Αθήνα, την ιερατική σχολή που φοίτησε, αλλά και τις δουλειές που έκανε προκειμένου να επιβιώσει μίλησε ο Πάνος Σταθακόπουλος.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «Λοιπόν», ο ηθοποιός είπε αρχικά:
«Στα 12 μου χρόνια έκανα την επανάστασή μου, βρίσκοντας ως δικαιολογία ότι θέλω να γίνω παπάς και παρά τις αντιρρήσεις των γονιών μου, βρέθηκα στην Ιερατική Σχολή της Τήνου, όπου έμεινα 5 χρόνια. Εκεί, εκτός από τα κλασικά μαθήματα και τη βυζαντινή μουσική, διοργάνωνα παραστάσεις. Ευτυχώς ο σχολάρχης, αν και ιερομόναχος, ήταν ανοιχτό μυαλό και βλέποντας την αγάπη που είχα για το θέατρο, με παρακινούσε να πάω σε δραματική σχολή. Τελειώνοντας λοιπόν το λύκειο, εξέφρασα στους γονείς μου την επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός, αλλά αυτοί διαφωνούσαν και λόγω της ανασφάλειας του επαγγέλματος, αλλά και γιατί το να είσαι θεατρίνος εκείνα τα χρόνια δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για τις μικρές κοινωνίες, όπως αυτή του χωριού μου».
Στη συνέχεια, ο Πάνος Σταθακόπουλος πρόσθεσε: «Έτσι, βρέθηκα στην Αθήνα για να κάνω ιταλικά και να πάω στην Ιταλία να σπουδάσω Ιατρική, που καθόλου δεν ήθελα. Έπρεπε όμως να πω και ένα «ναι» στους γονείς μου, με σκοπό να ανέβω στην Αθήνα, όπου παράλληλα γράφτηκα σε δραματική σχολή. Το έμαθαν λοιπόν οι γονείς μου και είχαμε, άλλα δράματα. Έτσι, όμως ευτυχώς δεν πήγα στην Ιταλία, αλλά στον στρατό… Τελειώνοντας τη θητεία μου, οι δραματικές σχολές είχαν γίνει ανώτερες και έπρεπε να δώσω πάλι. Έδωσα στο υπουργείο και πέρασα και έτσι το πήραν απόφαση και οι γονείς μου ότι έπρεπε να με αφήσουν να κυνηγήσω το όνειρό μου».
Όσον αφορά τα πρώτα χρόνια που ήρθε στην Αθήνα και δούλευε ως μικροπωλητής, είπε:
«Δύσκολες εποχές. Αλλά ήταν τέτοιο το πάθος μου για το θέατρο και ήμουν τόσο νέος, που οι δυσκολίες μου έδιναν δύναμη να παλέψω μόνος μου για τα όνειρά μου. Ήρθα στην Αθήνα και έμενα στις θείες μου μέχρι να βρω σπίτι και δουλειά. Τότε ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί σπίτι και μάλιστα με χαμηλό ενοίκιο. Έπειτα από αρκετό ψάξιμο βρήκα ένα υπόγειο στην περιοχή Γκύζη. Ήταν πολύ μικρό, με υγρασία, με μια παλιά τρίφυλλη ντουλάπα που έτριζε, έναν καναπέ τρισάθλιο και μια ασπρόμαυρη τηλεόραση που είχε μόνο εικόνα. Ένιωθα όμως βασιλιάς. Έμενα μόνος και έπαιρνα τη ζωή στα χέρια μου. Έκανα διάφορες δουλειές για να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου».
