Δημοσιεύθηκε
Είναι από τις στιγμές που δεν θέλεις να πιστέψεις, αυτό που ακούς. Δεν αποδέχεσαι τον άδικο θάνατο, δεν συμβιβάζεσαι εύκολα με την ωμή πραγματικότητα… Η απώλεια ενός ανθρώπου άλλωστε, οποιουδήποτε και εάν είναι, συνταράσσει.
Πόσο μάλλον, όταν ο άνθρωπος αυτός έχει καταφέρει να κερδίσει, την εμπιστοσύνη σου, την φιλία σου, την εκτίμησή σου, έχεις δεχθεί τη βοήθειά του και σου έχει προσφέρει, ό,τι πολυτιμότερο είχε και μπορούσε να δώσει. Αγάπη, γνώση και πραγματική Παιδεία. Μια μοναδική δασκάλα λοιπόν, η αγαπημένη μας Σοφία, δεν είναι πλέον ανάμεσά μας.
Η ψυχή της και το χαμόγελό της, ταξιδεύουν, πέρα απ΄τα εγκόσμια, «σε ένα απέραντο πανέμορφο λιβάδι, με άπλετο φως και όμορφους ανθρώπους», όπως περιέγραψε κάποια στιγμή η ίδια, ως τον Παράδεισο που θεώρησε ότι είδε σε ένα από τα όνειρά της…
«Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα απ’ τον ύπνο του, ως πίσω απ’ τα κλεισμένα μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελό του» είχε γράψει άλλωστε ο Γ. Ρίτσος
Προσωπικά, είμαι σίγουρος, ότι βρίσκεται εκεί, όχι μόνο για το έργο και τις πράξεις της, αλλά έχοντας ως κατευόδιο, τις ευχές, τη σκέψη και την αγάπη εκατοντάδων παιδιών που έμαθαν από την ίδια, όχι μόνο τα Αγγλικά τα οποία δίδασκε, αλλά και τον αλτρουισμό, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και τόσα άλλα, που ως εφόδια μεταλαμπάδευε με τον τρόπο και το παράδειγμά της, σε όλους όσοι είχαν την τύχη να βρεθούν κοντά της.
Είχα την ευτυχία να την έχω δασκάλα… Στα 35 όμως σχεδόν χρόνια που την γνώριζα, έγινε και φίλη, αλλά και παράδειγμα και συνοδοιπόρος σε πρωτοβουλίες και δράσεις, αλλά και πάλι… για εμάς, έγινε δασκάλα , όχι πλέον σε μένα, αλλά στο παιδί μου… Πόσο όμορφο αλήθεια! Και όχι μόνο για μένα, αλλά και για όλη εκείνη την «πρώτη φουρνιά» των μαθητών, που άνοιξε την αγκαλιά της και δεν την έκλεισε ποτέ, υποδεχόμενη τα παιδιά μας, διατηρώντας παράλληλα τη φιλία για τόσα χρόνια…
«Τέχνη δεν υπάρχει μόνο στη γνώση, αλλά και στον τρόπο διδασκαλίας της» είχε γράψει ο Ήρων και ήταν «μονοπάτι» που ακολούθησες.
Επέμενες στη μάθησή μας και υπέμενες τις παραξενιές μας, καταλάβαινες την κούραση μας, διασκέδαζες με τη χαρά μας, χάριζες το χαμόγελό σου για την επιβράβευσή μας, ένιωθες την πίκρα μας, στήριζες τα όνειρά μας, άκουγες τις ανησυχίες μας, μας έδινες τις συμβουλές σου, πίστευες στη δύναμή μας, μας έδινες το κουράγιο που χρειαζόμασταν… και έτσι συνέχισες . Γι αυτό μας κέρδισες, γι αυτό πάντα εισέπραττες την αγάπη όλων μας, διαχρονικά. Ακόμη και όταν έπρεπε να γίνεις αυστηρή, ακόμη και όταν έπρεπε να μας συνετίσεις …
Με μια ματιά και ένα βλέμμα σου, καταλάβαινες, αλλά και μας έδινες να καταλάβουμε πολλά. Καμάρωνες με την εξέλιξη του καθενός και καθεμίας από εμάς, ζητούσες τη γνώμη μας, πρότεινες, προβληματιζόσουν και σκεφτόσουν και εσύ για τα παιδιά μας. Ένιωθες την αγωνία μας …Μέχρι και πρότινος…
Κατανοητή λοιπόν και η πρωτοβουλία μαθητών και γονέων, που με έναν λυγμό, άφησαν έξω από το φροντιστήριό σου, ένα λουλούδι, ένα κερί, ένα σημείωμα για την αγαπημένη τους «Μiss Sofia»…
Δεν προλάβαμε να κάνουμε όπως προγραμματίζαμε, τη συνέντευξη με τους φίλους εκπαιδευτικούς που αναμέναμε απ΄ τον Καναδά, ούτε δυστυχώς και τον καφέ να πιούμε όπως υπολογίζαμε με όλους τους πρώτους μαθητές και μαθήτριές σου. Ακόμη και αν το κάνουμε ωστόσο εμείς, να ξέρεις ότι θα «είσαι» ανάμεσά μας
Θυμάμαι πολλά, μα πόσα να γράψω; Θα θυμάμαι πολλά και δεν θα σε ξεχάσω
Μια μοναδική δασκάλα λοιπόν, η αγαπημένη μας Σοφία Κοτρώνη, δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Θα τη θυμόμαστε ωστόσο για πάντα…
Η.Κ.